YENİLER >

Mestan - Hakan Kutluata

Merhaba,
Bu, Zarife annem!

Soğuk bir kış gününde peşine düşen bir köpekten kaçarken atladığı bir duvarın ötesinde onu yepyeni bir hayat beklediğinin farkında bile değildi. Tek amacı vardı annemin: Hayatta kalmak! Duvarın ötesindeki kapıdan girip hemen köşedeki koltuğa çıkıp sanki biraz önce hayatı için mücadele eden o değilmiş gibi koltuğun pahalı kumaşla kaplanmış kollarında tırnaklarını biledi. Ben o sırada annemin karnındaki 35. günümü yaşıyordum .

Duvarın ötesi farklı, annem için adeta bir cennet gibiydi. Her tarafta insanlar koşturuyor annemi görüyor ancak kimse onu tekmelemiyor yada kovmuyordu, hatta tırmaladığı koltuğu annem üzerindeyken kaldırıp yer değiştiriyor yine de ona zarar vermiyorlardı. İnsan bunlar, ne yapacakları asla belli olmaz! Ben ve kardeşlerimin yakında dünya ile tanışacağını hisseden annem, bu güzel ortamın buna uygun olduğuna karar vermiş olmalı ki duvarın arkasına bir daha asla geçmedi. 15 gün sonra, annem koca duvarın arkasında koca binanın dönen kapısının önünde sancılar içinde dolanıyordu. Koca bina güzeldi, rahattı ama aydınlık ve soğuktu. Tüm kapılar başka aydınlık odalara açılıyordu ve kuytu bir köşe neredeyse yok gibiydi. Sonra bir insan seslendi, “Zarifee, Zarife gel bak, burası senin için!” İnsan işte... Halden anlayanı da oluyor. Kardeşlerim ile sıraya girdik bekliyoruz , annemin acı acı miyavlamaları dünya ile tanışmadan önce ona çok acı verdiğimizi anlatıyor bize. Biliyorum, annem bizim için her şeyi yapar.

Tarih 5 Nisan 2014, saat sabah 10:15

Merhaba dünya! Biz geldik! 4 kardeşim ile birlikte artık senin koynundayız. Şu an ıslak üşümüş ve tecrübesiz olabiliriz ama senin koynunda yer alan her kalp kadar hakkımız var sende uzun süre kalmaya. Lütfen sev bizi!

Tarih 6 Nisan 2014

Bulunduğumuz ortam karanlık, sıcak ve kuytu bir yer, annem yanımızda değil. Bir ışık var ileride ama zar zor seçiyorum. Merak ediyorum uzaktaki bu ışık ne! Ben bir kediyim, merak benim en büyük dostum ve aynı zamanda en büyük düşmanım.

Tarih 5 Haziran 2014

Acaba şuradaki masaya zıplayarak çıkabilir miyim, acaba şu kapının arkasında ne var, acaba bu karanlık yer neresi? Kediyim ben! Merak benim en büyük dostum ve aynı zamanda en büyük düşmanım.

Tarih 10 Temmuz 2014

5 Kardeş geldik dünyaya, şu an çevremde hiç biri yok, önünde teller olan bir kutuda annem ile korku içinde sallana sallana bir yerlere gidiyoruz. Soğuk bir metal masa üzerindeyim, başka insanlar var çevremde, birisi ensemi tutup popoma çok acı veren bir şey yaptı, bıraksalar bu acımın acısını onlardan tırnaklarım ve keskin dişlerimle hemen alırdım ama, insan bu işte ensemiz den tutunca bizim için dünyanın durduğunu öğrenmiş.

“Bir adam var benim evimde yaşıyor... “

Tarih 10 Ağustos 2014

Annemi görmeyeli uzun zaman oldu sanırım 7 ay. Bir adam var benim evimde yaşıyor, iyi birisi gibi, bana sürekli mestan diyor, bende ona bunun için izin veriyorum. Mestan! Fena bir şey değil. Çok tuhaf bu adam. Ben ona emretmeden bana hizmet ediyor, sanırım ben onun sahibiyim, ben söylemeden bana yemek veriyor, ben söylemeden bana masaj yapıyor. Zayıf bir karakter!

Tarih 5 Eylül 2014
saat : 01.00

Evdeki hizmetçim uyudu, biraz balkona çıkmak iyi olur. O da ne! Karşı balkon hiç uzak görünmüyor, oraya atlamak benim için çocuk oyuncağı.

 01:05

Çok uzakmış! Hiç tanımadığım bir yerdeyim, canım çok yanıyor ve artık arka ayaklarım yok mu? İnsanlar der ki “katları çıkarken her katta karşılaştığın yüzlere iyi bak, inerken de aynı yüzleri göreceksin” Ben kimseyi görmedim, arka ayaklarım neredeler? Onları görüyorum ama ulaşamıyorum. Evimde yaşayan insan yanımda. Elinde benim üzerine doğduğum örtü var. Bana usulca yaklaşıp şöyle diyor “Mestan korkma ben yanındayım”. Yine o soğuk metal masa. Ama bu kez tüm insanlar telaşlı , konuşuyorlar heyecanla, hep aynı şey söyleniyor. “Çok kötü, çok zor, hasar büyük!”
“Uyutalım” 
“Uyutalım” 
“Uyutalım”

Ama ben uyumak istemiyorum! Hem daha bir sürü tırmalanacak koltuk var, masanın üzerinde yere itecek bardaklar var, uyumak istemiyorum! Daha çok erken uyumak istemiyorum! Evimde yaşayan adam belki de ilk kez benimle aynı fikirde.
“Hayır uyumayacak!”

Tarih 7 Eylül 2014

Çok ağrım var. Evimde yaşayan adam her gözümü açtığımda orada , aklım karıştı. Ben mi ona aitim, o mu bana? Konuşuyorlar insanlar!

 “yarısı yok artık”
“yapamazsınız, sizi çok yorar”
“uyutalım”
 “uyutalım” 
“uyutalım”

Evimi paylaştığım adam yüksek sesle konuştu!

“Kalan yarısını da tamamı kadar çok seviyorum, uyumayacak!”

Tarih 10 Şubat 2017

 Karşı balkon uzak. Ama evimi paylaştığım dostum tam yanımda! Bana sürekli “kaldı 8!” diyor. Anlamıyorum ama biliyorum iyi bir şey bu çünkü 8 yediden büyüktür...

Mestan 