YENİLER >

İnsanlığın Son Nefesi - Yaren Çiçek

Kabullenemediğim çok şey var. İnsanlar tarafından asla ama asla kabul görülmeyenler var bir de. Tüm bu düzene karşı çıkmak, baş kaldırmak istiyorum. Ben hayvanları birer çöpmüşcesine, kirli bir mendilmişçesine atılıp istenildiği gibi davranılmasını kabul etmek istemiyorum. Ara sıra aklıma düşüyor da, sokakta başını okşadığım bir kediyi başka birisi tekmeliyor. Diyaframı yırtılan o yavrunun nefes alamayışlarına insanlar yine kulak tıkıyor. Görmezden gelinen bunca şeye kin kusmak istiyorum. Kaldırıma koyduğum mamaların verebileceği rahatsızlığı tahmin edemiyorum çünkü, aklım da zaten almıyor bunu. Düşünüyorum. Kaç kez kavga ettim bunun için? Sahi kaç kez tehdit edildim bir canı doyurdum diye? "Sokaklar onların evi!" diye kaç kez çırpındım kendi kendime? Şimdi bunu saymak imkansız. Çünkü ben bu kadarı da olmaz, dediğim her şeyin olduğunu kendi gözlerimle gördüm. Küçüktüm, insanların hayvanlara neler yapabileceğine tanık oldum, aynı dakikada çok büyüdüm. Artık büyümüştüm, çok duygusuz insan tarafından hayvanlarla ilgileniyorum diye hakaret işittim, çok yaralandım, aynı saniyede çok yaşlandım. Ama tüm bunlara boyun eğmek, diz çökmek istemiyorum. Değiştirebileceğimiz bir şeylerin olduğunu biliyorum. İnsanların evlerinin önüne bir kap su koymasının zor olmadığını anlayacakları bir zaman, bir yer olmalı..

Yaralı bir kedinin önünden geçip gidemeyecek kadar vicdanı olmalı insanların. Ve her şeye rağmen "yaşatabilme" derdine düşmeliler. Omuzlara binen bu yük, tüm insanlığa dağıtılmalı. Artık sevgiyi yaymaya çalışan insanlara kulak tıkamanın "kötülük"ten başka bir ismi olmalı. "Adalet" tam da anlamını taşımalı artık. Adaletsiz bir yerde "yaşatabilme"nin imkansız olduğu bağırsın herkes. Fısıldamak artık korkaklıktan başka hiçbir şey değil ve konuşunca da duyulmuyor sesimiz. Birilerinin hayvanlar için de hak araması ve adalet dağıtması gerek. Yoksa hâlâ tutunmaya çalıştığımız şu insanlık yitip gidecek, peşinde de masum kalan her ne varsa götürecek görmüyor musunuz bunu? Ben uzuncadır ki bundan başka hiçbir şey göremiyorum. Ayağa kalkmamız, yürümemiz yetmiyor artık. Bizim nefessiz kalana dek koşmamız gerek...