YENİLER >

Maya’nın Hikayesi - Bilge Can

Maya’nın hikâyesi 2011 yılında sitenin bahçesinde annesini kaybetmiş diğer kedilerin arasına kaynaşmaya çalışarak başladı. Hem çekingen hem de korkak bir yavruydu. Onunla yaşıt kedilerle oynamaya çalışırken diğer kedilerin annelerinin patileriyle vurduğu, yemek yemesine bile izin verilmeyen şaşkın, tüylü, sevimli bir yavruydu.

Eve kedi almaya hiç niyetim yoktu çünkü hayatımda hiç kedim olmamıştı. Kediler benim için sadece sokakta beslediğim çocuklardı hatta çoğunlukla annemin beslediği desem daha doğru olur. Maya’nın tüyleri uzun ve diken diken olduğu için ona hep ‘kirpi ‘ diye seslenirdik. Hatta sitenin yaşlı bir erkek kedisinin yanından hiç ayrılmadığı için onu hamile zannedip annem kısırlaştırmaya bile götürdü. Ama öğrendik ki bizim kirpi erkekmiş ve testisleri gelişmediği için biz onu dişi sanmışız. Meğer bebek sandığımız da tombul göbeğiymiş.

Bir akşam iş çıkışı eve gittiğimde kirpi operasyon geçirmiş evin balkonundaydı. Yanına oturdum ve ilk kez ona dokundum, hemen kucağıma geldi, onu sevmeme izin verdi, mırlamaya başladı. Bu ses bana kendimi çok iyi hissettirmişti. Birbirimize uzun sure baktık ve ‘’Sen beni mi seçtin, benim mi olmak istiyorsun?’’ dedim. İşte o an biz birbirimizi seçmiştik aslında. İyileştikten sonra kucağımda veterinere götürdüm, sürekli ‘mayyyaa’ diye miyavladığı için oğlumun adı daha sonra “Maya” oldu. Kasım 2011’de tamamen eve yerleşti. Birlikte uyur, birlikte yemek yer olduk. Evde hiç birbirimizden ayrılmadık. Gölgem oldu benim, en çok beni sevdi, beni özledi, beni takip etti, benimle uyudu. Sosyal medyada ikinci adım oldu, lakabım oldu. Geçtiğimiz şubat ayında tıraş sonrasında taşıma çantasının fermuarını açıp eve gelirken kaçtı. Çünkü yanında annesi, yani ben yoktum. Eve geldiğimde Maya bahçedeki çam ağacının tepesindeydi, ne yaptıysam indiremedim. İtfaiyeye bile haber verdim ama bir sonuca ulaşamadık. Sesime cevap verdi sadece o kadar. Hava soğuktu ve Maya yeni tıraş olmuştu.

Gece uyumadım, sabah çok erkenden aramaya devam ettim ama hiçbir yerde yoktu. Aramadığım yer kalmadı. Aksi gibi oturduğumuz sitenin içinde inşaat vardı. Maya yabancı insanlardan ve yüksek sesten çok korkardı. Ne yerdi ne içerdi, sokak köpekleri mi bir şey yapardı endişeleriyle 2 gün geçirdik. Bu sürede her yerde aramaya devam ettik. Tüm sosyal medyada Maya için ilanlar verdik, insanların paylaşmasını sağladık. Tüm bunlara rağmen Maya yoktu. Seslenerek aramama rağmen sesime cevap vermiyordu. Vicdan azabı bir yandan, en sevdiğim kıymetlimi kaybetmenin acısı bir yandan. Ölmesin ve geri gelsin diye dualarımız 3. Gün sonuçlandı. Maya bahçeden çıktı, aç susuz kalmış ve benim gibi o da hiç uyumamış. Eve geldiğinde verdiğimiz mamaları çiğnemeden yuttuğunu ve sonrasında kucağımda bayılmış gibi uyuduğunu hiçbir zaman unutamam. Bu kötü maceradan da bana kendini unutturmayacak bir tırnak izini hatıra olarak bıraktı. Sağ kolumda korkudan yapılmış bir tırnak izi…

Çoğu kedi yüksekleri sevse de Maya korkar yüksekten ve birbirimizi o kadar sevmemize, bunca bağlılığımıza rağmen aklı var fikri yok hesabı işte öyle camla kaplı balkondan dışarıyı seyrederken bir an kapalı camdan onu aşağı atacağımı düşünmüş olacak ki tırnağıyla onu hayatım boyunca unutmayacağım bir iz bıraktı bende...