YENİLER >

Sensin Nankör - Banu Kalkandelen

Bir kedi sever olarak duyduğum an kanımı donduran bir cümle var, “kedi nankördür”. Üstelik bu cümleyi kuran insanlar da istisnasız hayatına hiç kedi almamış olanlardır. Eskiden bu yorum karşısında sinirden ne diyeceğimi bilemezdim, nutkum tutulurdu. Suratım zonklamaya başlar, kalbim çılgıncasına çarpar ve karşımdakine saldırdığım görüntüler gözümün önünde canlanırdı. Sanırım tansiyonum yükseliyordu. Adeta minik yavrusuna “ayy bu ne çirkin şey böyle” denmiş bir anne gibi çılgına dönerdim. Şimdi artık aldırmıyorum, bunu öğrendim. Nereden bilebilirler ki. Ve ne kadar yazık. Artık onlar için üzülüyorum. Pandemi öncesi bir iş arkadaşımla yemek yiyorduk. Sohbet sırasında söz kedilerime geldi ve o tanıdık ifade eşliğinde o bilgiç cümle geldi.

-Kedi nankör oluyor ya.

-Senin hiç kedin oldu mu?

-Yok olmadı, istemem zaten evde.

-Nerden biliyorsun o zaman?

-Öyle derler.

-Kimler der biliyor musun? Kedi beslemeyenler, bu sence de tuhaf değil mi? Yani ben kedi besleyen ve kedisinden nankör bu ya diye şikâyet eden birini hiç duymadım.

-Canım yanlış anlama, ben hayvan severim de, öyle kıl, tüy hoşuma gitmiyor.

Uzatmadım, adam olan anlamıştır dedim. Daha doğrusu insan olan.

Bir de hiç anlamadığım bir grup var. Köpek seven ama kedi sevmeyenler. Bu mümkün olabilir mi? Çok saçma. Bence onlar köpeklerini de sevmiyorlar aslında. Sadece köpekleri itaat ediyor diye hoşlarına gidiyor. Kedi itaat eden bir hayvan olmadığı için de nankör deyip geçiyor ve sevgisizliklerine bir mazeret buluyorlar. Bu gruptan daha da garibi var. Yalnızca kendi kedilerini sevenler. Bu grupta ciddi ruhsal sorunlar olduğunu düşünüyorum. Bu ayrı bir yazının konusu olabilir.

Ben pandemi öncesi ofise gittiğim dönemde öğlen olduğunda kedilerimi özlemiş oluyordum. Akşam servisten inip eve yürürken içim kıpır kıpır oluyordu. Hele bir de pencerede beni bekliyorlarsa…Ahhh o zaman var ya, içime sokasım gelirdi Onlar’ı.. Genelde anahtarla kapıyı açtığımda Lokum ya da Şirin, bazen ikisi birden kapıda beni karşılar, purrrrrlamalar eşliğinde dans eder, bacaklarıma sürünerek bana hoş geldin derlerdi. Sonra bir koşu tutturur, zıplaya zıplaya kuzular gibi koşarlar, oynarlardı. Resmen beni gördüklerine sevinirlerdi. Bu kediler mi nankör şimdi? Ağlasam, üzülsem yanıma gelir, mutlaka patisiyle benim elimi tutar Lokum. Bana uzun uzun bakar, ne olduğunu anlamaya çalışır. Bazen yüzümü yalar, bazen burnumu ısırır, elinden geldiğince, bildiğince bana ilgi gösterir. Kızsam, bağırsam boynunu büker, 5 dakika geçmeden yanıma gelir, sokulur. Sen bana kızsanda ben seni çok seviyorum der gibi bakar. Ben de ona kızdığıma çoktan pişman olmuş halde O’na sarılır öperim. Bu hayvanlar mı nankör?

Ben insandan nankörünü görmedim.