YENİLER >

Japon Kedileri - Salih Güler

11 saatlik bir yolculuktan sonra Tokyo Narita Havaalanına indik. Valizleri aldıktan sonra (4 valizimizin 3 tanesi fotoğraf makinesi ve ekipmanları) doğruca Tokyo merkezde kalacağımız Art Otel’e geldik.

Ertesi gün Istockalypse Japan kapsamındaki fotoğraf çalışmalarımıza daha birkaç gün varken biz üç Türk (Serdar Yağcı, Niko Guido ve ben) hemen çalışmaya başladık. Yanımızda ekipmanlarımız ve modellerimiz ile birlikte Tokyo’da gezmeye ve uygun ortam bulduğumuzda çekimlerimize başladık. Türkiye’den alışkınım ya nereye gitsek, gözüm sokaklarda kedi aradı hep. Tibet’teki Yeti hikayesi gibi birkaç kez hareketli karartı görsem de yakalayamadım maalesef.

Tokyo dünyanın en kalabalık şehri. Nüfusu yaklaşık 35 milyon, ancak caddelerde göremiyorsunuz bu insanları, asla trafik sıkışıklığı yok, ulaşımı metro ile çözmüşler. Gideceğiniz yere çok kısa zamanda ulaşabiliyorsunuz. Trafikte en fazla taksi görüyor insan. İtfaiye, ambulans ya da polis araçları için asla problem yok. Yerlerde çöp olmadığı gibi, toza dahi rastlamak çok zor. Aşırı güven ortamı ve insanların saygısı büyülüyor beni. Ben yine de kedi görmek, sevmek istiyorum bu koca şehirde.

2010 Dünya Süpermodel Güzeli modelimiz Maya Murofushi ile şehrin göbeğinde büyük bir parka gidiyoruz. Çekimler esnasında kuytu bir köşede görüyorum kısa kuyruklu simsiyah Japon kedisini. Uzaktan birkaç kare çekebiliyorum, kaçıyor sonradan. Aklım hep Kedici Dergisi’nde yayınlayabileceğimiz Japon sokak kedilerinde, ama yok yok, olsa da çok uzaktalar ve hiç yüz vermeden çekipp gidiyorlar. İşin ilginç tarafı Türkiye sokaklarında “pist pist pis” diye bağırdığımızda civarda bulunan kediler mutlaka gelir ya da en kötü ihtimalle sesin geldiği yere bakarlar ya, burada mümkün değil bakmıyorlar.

Bir sonraki gün yine yollardayız. Bu sefer Tokyo’nun bir banliyösünde caddede yürürken şık bir “Cat Coffee”ye rastlıyoruz. Hemen içeriye dalıyorum. Geniş bir salonda hemen her cins kedi var, salona ayakkabılarınızı çıkartıp ücretinizi ödeyip girebiliyorsunuz. Birkaç Japon kadın ellerinde oyuncaklarla kedilerle oynuyor ve cep telefonlarıyla fotoğraf çekiyorlar. Ben bir kedici olarak önce seviyorum sonra da başlıyorum fotoğraflarını çekmeye..

Japonların kedileri çok sevdiklerine şahit oluyorum. Satış fiyatları çok yüksek olduğu için herkes hayvan sahibi olamıyor. Cins bir köpeğin fiyatının 8 bin dolar olduğunu duyunca çok şaşırdım.

Fotoğraflarını çekerken inanılmaz mutlu oluyorum ve zamanımız dolduğu için teşekkür edip ayrılıyoruz bu şirin kafeden.

Daha sonraki günlerde tüm çabama rağmen göremiyorum sokak kedisi, ta ki bir üniversitenin kampüsüne gidinceye kadar. Nizamiyenin yanından geçerken arkadaşlarımın ikazı ile uyanıyorum ve görüyorum bir kedi ailesini. Yanlarına gittiğimde ise hiç yüz vermiyorlar, ancak bir yavru kedi sevebiliyorum.

Nerde bizim o güzel sokak kedilerimiz..

Günler geçiyor kedisiz ve biz işlerimizi tamamlayıp dönüyoruz memlekete..

Yine “pist pist pist” deyince sokaklara, toplanacak başıma bizim sokak serserileri..

Sevgiyle..