YENİLER >

"Selam, ben Balım. Mucizelerle dolu bir hayat hikayem var" - Serra Karabaş

Annem beni kardeşlerimle birlikte kışın çok zor şartlarda bir arabanın altında doğurmuş. Doğum sırasında soğuktan dolayı kardeşlerimin hepsi hayatını kaybetmişler. Keşke onları tanıyabilseydim en azından birlikte bir oyun oynayabilseydik çok isterdim. Bense soğuktan donmak üzereyken bir hayvanseverin bizi bulup, veteriner kliniğine götürmesiyle hayata tutundum..

Klinikte 3 ay boyunca annemle beraber kaldım. Bu süre içinde dünyaya alışmaya çalıştım. 3 ayın sonunda bizi sahiplendirmek istediler. Yeni bir ailem olacağı için mutluydum aslında ama nasıl birileri olacağını da düşünüyordum.

Ben bizi sahiplenmek isteyen birilerinin olacağını düşünürken, hiç beklediğim gibi olmadı. İşte hayatın zorlukları tam da burada başladı benim için..

Bir barınağa bıraktılar bizi, barınakta çok korkuyordum. Ufacık bedenimle, kocaman köpeklerin seslerinden, bakışlarından ürkmemek imkansızdı. Annem yanımda olduğu için bir nebze de olsa içim rahatlasa da buradaki arkadaşlarımın yaşadıklarını dinledikçe insanların ne kadar bencil olduğunu düşünüyordum. Hepimiz çok depresiftik, kimi arkadaşımın ailesi yeni eve taşınırken onu terk etmiş, kimisinin ailesi onun bu kadar büyüyeceğini tahmin etmiyormuş, kimisi de onunla artık ilgilenemiyor diye buraya bırakmış..

Ama hiç kimse bizim gözümüzden düşünmüyor ki. Barınakta yaşamanın ne kadar zor olduğunu ufacık bir kafeste her gün vakumlu hortumla atıkların temizlendiğini ya da kapının altından sadece bir kap mama verildiğini...

Eğer ki şanslıysanız, barınağa yeteri kadar gönüllü gelirse onların dikkatlerini çekmeye çalışırsınız.

Ama ya gelmezse...

Maalesef siz insanlar değişmedikçe barınakların hâlâ bu şekilde olacağı gerçeğinden, etkilediğiniz hayatların sadece bir kedinin ya da köpeğin hayatından ibaret olmadığını bilmiyor oluşunuzdan nefret ediyoruz.

Ben şanslı olan kısımdaydım ve bir gönüllü beni sahiplendi. Burada yaşananları duydukça bende insanlara karşı hep önyargılıydım. Aileme alışmam kolay olmadı ama sonunda hayatım çok değişti ve barınakta yaşadıklarımı asla ama asla unutamıyorum.

Annem ise barınağın o koşullarında sağlıklı kalmayı başaramadı.

Şimdi yeni ailemleyim ve çok mutluyum. Sarman olduğum için bana da sürekli "Balsın sen!" dedikleri için adımı da Balım koydular.

Karşılık beklemeden sevmeyi öğretmişim onlara, bu dünyada kimse olmasa bile onların yanında olacak evlatlarıymışım. Huzurmuşum. Mutluluk kaynağıymışım. Hayata bağlıyormuşum onları. Herkesin yaşaması gereken muhteşem bir duyguymuş bu 'kedi sevgisi'

Ailemin bana bunları demesiyle çok mutlu oluyorum ve her ne kadar geçmişte yaşadıklarım çok zor da olsa kendimi şanslı hissediyorum.

İyi ki ailemi hayatıma almışım, iyi ki benim insanlarım olmuşlar.

Balım'ın hayat hikayesi böyleydi. Dışarıda Balım'ın yaşadığı duyguları yaşayan binlerce hayvan var. Keşke barınaklarda yaşam savaşı veren bütün hayvanlar sonunda Balım'la aynı duyguları yaşayabilse...

Belki içinizden biri bu yazımı okuyup, barınaktan bir hayvanı kurtarmak istiyorum der.

İşte o zaman bu yazıyı iyi ki yazmışım derim..